geschreven door Christen Barbercheck
Zeven jaar geleden zat ik in het kantoor van een psycholoog en voelde me behoorlijk verbaasd. Hoe kunnen mijn ouders, grootouders, leraren, kampbegeleiders, ouders van vrienden, werkgevers, enz. dit hebben gemist? Hoe deed ik? Hoe was ik dertig jaar oud en kreeg ik net de diagnose ADHD?
Het antwoord: ADHD manifesteert zich bij vrouwen anders dan bij mannen en het is waarschijnlijker dat er volledig naar gekeken wordt of dat er een verkeerde diagnose wordt gesteld. In mijn geval, toen ik op school zat, was ik een buitensporige dagdromer in plaats van een hyperactieve student. Omdat ik de klas niet stoorde, waren mijn leraren druk bezig om de ouders van de jongen die dat wel deden te informeren. De notities aan mijn ouders bevatten vaak opmerkingen als: “Maakt haar potentieel niet waar” of “Ze maakt haar huiswerk niet regelmatig, hoe kunnen we haar zover krijgen dat ze om haar school geeft?”
Het kon me wel schelen, maar ik zat vast in angst om de beurt te krijgen, verlammende angst om examens te doen, en absoluut geen idee hoe de tijd voorbij leek te gaan.
Ik maakte mijn studie af, het was niet het gemakkelijkste voor mij, en ik zwoer dat ik klaar was met school. Geen toetsen meer zolang ik leefde! Maar zoals wij volwassenen weten, moet je misschien slagen voor een test om een licentie voor een beroep of een certificering te krijgen, alleen omdat je misschien niet wordt getest op Wiskunde. Het vechten of vluchten dat ik als kind voelde, was zelfs als volwassene niet echt verdwenen. In feite was het slechts een van de vele symptomen die mijn leven leken te beïnvloeden. Mijn zelfvertrouwen was laag omdat ik begon te denken dat ik niet intelligent was vanwege mijn schoolprestaties, ik leek meer vergeetachtig te worden naarmate ik ouder werd, ik had problemen met opvolging en gebrek aan motivatie.
Ik was voor andere aspecten van mijn leven bij een praattherapeut geweest en vertelde in een sessie dat ik een artikel van Dr. Amen tegenkwam over vrouwen met ADD. Ik vertelde mijn therapeut dat veel van wat ik las me echt aansprak. Na dat gesprek verwees ze me door naar de psychiater die me diagnosticeerde. Het was vreemd om een diagnose te krijgen van iemand die me helemaal niet kende, en ze vroegen me of er iets was dat ik eigenlijk met die informatie wilde doen, aangezien ik al dertig jaar oud was en het op de een of andere manier duidelijk was gelukt. Daar wilde ik natuurlijk iets aan doen! Als ik in mijn schooltijd de tips en trucs had gekend die ik nu ken, had ik misschien van school gehouden. Misschien heb ik zelfs uitgeblonken.
Ik koos er destijds voor om de voorgestelde medicatie niet te nemen en in plaats daarvan huurde ik een ADHD Coach in. Ja, die bestaan! Ze leerden me vaardigheden waardoor ik me gesterkt voelde door de creatieve manieren waarop mijn brein problemen en trucs verwerkte om me te helpen gefocust te blijven. Ik ben een sterke visuele leerling. Toen mijn coach voorstelde om mijn taken te timen met een visuele timer, zocht ik op internet en vroeg rond en vond de Time Timer. Het is een hulpmiddel dat eindeloos kan worden gebruikt en helpt om mijn dwalende geest op het goede spoor te houden.
Voor mij heeft leeftijd niets te maken met het verbeteren van mijn leven. Ik heb nu, op 37-jarige leeftijd, voor mezelf gepleit en manieren gevonden om met mijn ADHD om te gaan. Ik ben nu de meest productieve en zelfverzekerde persoon die ik ooit ben geweest. Bonus, nu heb ik de tools om mijn zoon te helpen met zijn ADHD.